«نگاهی به زندگی سکینه (س)»
89/4/13 6:10 ع

سکینه، مانند دیگر فرزندان امام حسین(ع) در واقعه کربلا حضور داشت. او یکى از زنان ادیب، شاعر، بخشنده و شجاع بود که از صراحت لهجه برخوردار و از کودکى شیرین زبان بود.او از زنان زیبا و نیکوخصال زمان خویش محسوب مى شد. سکینه رنج شهادت پدر، برادران و اقوام خویش را در کربلا و سختى هاى اسارت را در کوفه و شام تحمل کرد و در موارد گوناگون شجاعانه به دفاع از جد خود على(ع) مى پرداخت و از فرصت هاى به دست آمده علیه دشمنان اهل بیت بهره مى برد.

امام حسین(ع) در اشعارى وى را «خیرة النسوان؛ بهترین زنان» معرفى کرده است . زرکلى درباره او مى نویسد: «سکینه دختر حسین بن على بن ابى طالب(ع)، زنى شریف، شاعر و کریم است و از زیباترین زنان، خوش نفس ترین و سرور زنان عصر خویش بود که با بزرگان قریش مجالست داشت. شعرا نزد او جمع مى شدند و به گونه اى مى نشستند که او آنها را مى دید اما آنها او را نمى دیدند. سخنان آنان را مى شنید و یکى را بر دیگرى برترى مى داد. اشعار آنان را نقد مى کرد و به آنها جایزه مى داد.»زندگانى وى داراى اوج و فرودهاى فراوانى است که به گوشه هایى از آن اشاره مى کنیم.

نامش را امیمه، امینه و آمنه دانسته اند و آمنه را درست تر معرفى کرده اند.                                 مادر سکینه

رباب، دختر امرؤ القیس بن عدى کلبى، شاعر معروف عرب، مادر سکینه و على اصغر بود. امام حسین(ع) به شدت همسرش رباب و دخترش سکینه را دوست داشت و نقل شده که فرمود:

«لعمرک اننى لأحب دارا تحلّ بها سکینة و الرباب(6)؛

به جان تو سوگند من خانه اى را دوست دارم که در آن سکینه و رباب وارد شده باشند.»

علاقه رباب هم نسبت به امام حسین(ع) چنان شدید بود که پس از شهادت حضرت، وى به تمام خواستگاران خود پاسخ منفى داد و خیمه اى براى عزادارى برپا کرد و با کنیزان خود بر حضرت، اشک مى ریختند تا قطرات اشک آنان قطع شد و پس از یک سال از واقعه کربلا از دنیا رفت.(7)

لیست کل یادداشت های این وبلاگ :