نبودی طعنه خار بیابان پای ما را زد

زبان کوفه خیلی حرفها را پشت بابا زد

میان راه دستی گوشوار از گوش من چید و

به دور از چشمهایت زخم سیلی بر رخ ما زد

خودم دیدم دلت پیش دل من بود بابا جان

در آن هنگامه وقتی سینه ات را اسب ها پا زد

نمیدانی چه حالی میشوم یادم که می افتد

زبان آتش اما با چه خشمی خیمه را تا زد

سکینه مشک های خالی خود را به لبها زد

لب دریا کویر خشک و شرم آلوده ظلمت

پدر، اینها که هیچ آن جا دل من کنده شد از جا

سرت را روی نیزه روبروی چشم زن ها زد